Sinds de omstandigheden hier zich er uitstekend voor lenen (lees: een avondklok en een perfecte wifiverbinding) is ‘netflixen’ een nieuw onderdeel van ons avondritueel. Suits, een prima serie hoor, maar het speelt zich af in New York. Wanneer we worden vermaakt met overzichtsbeelden van ‘The city that never sleeps’ roepen we standaard: auw! Echter, dit keer kijken we elkaar na een korte stilte aan en zeg ik quasinonchalant: “We kunnen alsnog naar New York varen.” Het is alsof er een energiebom explodeert....

New York binnen varen. Over de Hudson River. Langs Het Vrijheidsbeeld. Ver voordat ons zeilplan concreet werd droomden we hier al van. Een ambitieuze, maar niet onhaalbare doelstelling. We moesten veel mijlen maken en niet te lang op één plek blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar nu, opeens, blijken niet technische zaken, of het aantal mijlen het probleem, maar een virus. We hebben het niet meer in eigen hand....

We slapen om-en-om tussen 20u ’s avonds en 11u ’s morgens. Ik ben net begonnen aan mijn tweede nachtshift en zoom uit op de plotter, de ‘computer’ waarop we de zeekaart beschikbaar hebben. Dat we nu ter hoogte van de Westelijke Sahara varen blijft toch wel een onwerkelijk gevoel....